Εισαγωγή: Από την έναρξη της πανδημικής κρίσης η έρευνα εστιάζει στις πολλαπλές πτυχές εμφάνισης, μετάδοσης και θεραπείας από τον covid-19. Ωστόσο, στο σύνολο των μελετών αυτές που διερευνούν τις επιπτώσεις που προκαλεί σε ασθενείς σε ψυχολογικό και κοινωνικό επίπεδο, είναι σαφώς μειωμένες. Επιπλέον, εξαιτίας των νέων συνθηκών που αλλάζουν συνεχώς οι επιπτώσεις μεταβάλλονται αδιάκοπα.
Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση των ψυχοκοινωνικών επιπτώσεων του covid-19 σε ασθενείς που νόσησαν και στις οικογένειές τους. Ειδικότερα, μελετώνται τα συναισθήματα, οι ανάγκες και οι εμπειρίες τους σε σχέση με την όλη κατάσταση την οποία βίωσαν. Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στο προσωπικό αφήγημα και την έκφραση των βιωμάτων των ερευνητικών υποκειμένων αφού η εστίαση της παρούσας μελέτης είναι ψυχοκοινωνική.
Μέθοδος: Η μέθοδος που επιλέχθηκε ως καταλληλότερη ήταν η μελέτη περίπτωσης. Πρόκειται για ποιοτική προσέγγιση ενός ασθενούς που νόσησε από τον ιό αλλά και της οικογένειάς του. Το υποκείμενο της έρευνας ήταν 21 ετών και οι οικογένειά του αποτελείτο από τους 2 γονείς ηλικίας 55 και 57 ετών, διαμένοντες σε αγροτικό περιβάλλον της νότιας Ελλάδας.
Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα της έρευνας ομαδοποιήθηκαν σε τρεις κατηγορίες: α) στις ψυχολογικές επιπτώσεις που εξέφρασε ο ασθενής και η οικογένειά του, β) οι ανάγκες που είχαν κατά την διάρκεια της αυτοαπομόνωσής τους και γ) η εμπειρίες από τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο.
Συμπεράσματα: Συνολικά, η παρούσα περίπτωση δεν μπορεί να γενικεύσει τα αποτελέσματά της ωστόσο αποτελεί ένα ενδιαφέρον δείγμα για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή ανάλογων μελετών με μεγαλύτερο δείγμα. Ωστόσο, οι ανάγκες των συμμετεχόντων στην έρευνα εστίασαν κυρίως στην ενημέρωση και το αίσθημα υποστήριξης από την πολιτεία, τα συναισθήματά τους ήταν κυρίως άγχος και φόβος για την εξέλιξη της νόσου ενώ αντιμετώπισαν επίσης, στιγματστικες συμπεριφορές.
Επιστροφή στο Πρόγραμμα