Επιδημιολογικές μελέτες και αναφορές περιστατικών έχουν δείξει αυξημένο ρυθμό ανάπτυξης σακχαρώδους διαβήτη από λήψη διαφόρων τύπων φαρμάκων. Σκοπός της συγκεκριμένης εργασίας είναι να μελετήσει περιστατικό έφηβης με ανάπτυξη φαρμακευτικού διαβήτη λόγω γλυκοκορτικοειδών (Dexamethasone) και χημειοθεραπείας (ασπαραγινάσης) που λαμβάνει για αντιμετώπιση οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας (ΟΛΛ) και με ιστορικό χρόνιας νόσου ακράτειας χρωστικής.
Η μελέτη έχει στόχο να αναπτύξει τη σημαντικότητα του ρόλου του νοσηλευτή στην διδασκαλία και αυτοδιαχείριση του φαρμακευτικού διαβήτη ενός ατόμου, στην εξατομίκευση θεραπείας, στο συντονισμό της διεπιστημονικής ομάδας υγείας, με βέλτιστο αποτέλεσμα τον έλεγχο της γλυκόζης αίματος. Στόχος επίσης είναι να αναλύσει το πλάνο φροντίδας με βάση νοσηλευτικές διαγνώσεις/προβλήματα που αντιμετωπίστηκαν κατά τη φάση της υπεργλυκαιμίας.
Ο νοσηλευτής εκπαιδεύει παιδί και οικογένεια κατάλληλα για να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη διατροφή, έλεγχο σακχάρου, ινσουλινοθεραπεία, πρόληψη και αντιμετώπιση επιπλοκών όπως υπογλυκαιμία, λοιμώξεις, αυξάνοντας την αυτοεκτίμησή του, κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες προϋπάρχουσας χρόνιας νόσου (ακράτεια χρωστικής) και της ΟΛΛ. Μαζί με τα μέτρα αλλαγής τρόπου ζωής, φάρμακο επιλογής για αντιμετώπιση της φαρμακευτικής υπεργλυκαιμίας αποτελεί η ινσουλίνη.
Η θεραπεία με ασπαραγινάση έχει αναφερθεί ότι προκαλεί υπεργλυκαιμία ειδικά όταν χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με γλυκοκορτικοειδή για τη θεραπεία της ΟΛΛ. Συμπερασματικά, είναι σημαντικό να παρακολουθείται η γλυκόζη αίματος σε αυτούς τους ασθενείς, ιδιαίτερα αυτούς που λαμβάνουν συστηματικά κορτιζόνη. Μέχρι στιγμής δεν έχουν αναπτυχθεί ξεχωριστές κατευθυντήριες γραμμές για την αντιμετώπιση φαρμακευτικού διαβήτη από κορτιζόνη. Περαιτέρω διερεύνηση του ακριβούς μηχανισμού της προκαλούμενης από γλυκοκορτικοειδή αντοχής στην ινσουλίνη, θα δώσει πληροφορίες για μελλοντικές προσπάθειες πρόληψης του διαβήτη και θέσπιση της καταλληλότερης θεραπείας.